Kathleen van Winden is sinds maart de groom van KWPN-hengst Arlando N.O.P., de olympische troef van Diederik van Silfhout.

Woensdag 3 augustus: Mijn baan is goud waard Maandagmorgen 1 augustus, 2.30 Nederlandse tijd. Je zou denken dat opstaan na 2,5 uur slaap zeer doet, maar ik sta in een tel klaarwakker naast mijn bed; de reis naar Rio gaat beginnen. Ik haal Arlando van stal en hij wist maar al te goed dat het geen routinedag ging worden. Wanneer we hem klaar maken voor transport, staat hij wakker op de poetsplaats, oren gespitst naar voren en ogen groot. Het is 4 uur ‘s morgens als Jannet en Sabine met hem het erf afrijden en op weg gaan richting Luik. De start van een reis die in totaal uiteindelijk ruim 28 uur zou duren.

Fijne reispartner

Niet veel later, om half 6, vertrek ik met Diederik en Alex richting Schiphol. In de vertrekhal worden we verrast door mijn familie die ons als ware supporters uit komt zwaaien. Zij zijn niet de enige die ons succes wensen, want de officiële teamkleding viel de andere reizigers op. Vele Nederlanders, maar ook mensen van andere nationaliteiten wensen ons het beste. Het is mooi dat sport dat doet, dat er zo meegeleefd word. Om 11 uur stijgt ons toestel op, terwijl Arlando nog op het vliegveld van Luik staat, waar hij even op stal kan rusten terwijl de bagage gecontroleerd en in het vliegtuig geladen wordt. Hij gaat makkelijk in de vliegbox, die hij deelt met Parzival. Het paard van Adelinde Cornelissen heeft al meerdere keren gevlogen en is dan ook een fijne reispartner voor Arlando, voor wie dit de vuurdoop is. Aan het einde van de middag iets voor 6 uur vertrekt het vliegtuig met 33 Olympische paarden aan boord van Schiphol. Alsof Arlando niet anders gewend is, laat hij alles rustig over zich heen komen en doorstaat zijn overtocht super.

Spoken

Ik heb op dat moment nog geen flauw idee hoe het met de paarden gaat. Ver boven de Atlantische Ocean is contact met het thuisfront natuurlijk niet mogelijk. Ik moet toegeven dat ik best vaak aan Arlando gedacht heb. Zou het laden goed gegaan zijn? Als hij zich nou maar niet bezeert. Hopelijk heeft hij een rustige vlucht... Allemaal gedachten die regelmatig door het hoofd spoken en dan duurt ruim twaalf uur vliegen lang, zeker als je niet kunt slapen. Terwijl de zon ondergaat landen we in Rio de Janeiro en bevind ik mij voor het eerst in Zuid-Amerika. Nog een keer door de douane, accreditatie regelen, een welkomstcomité in de aankomsthal, gevolgd door een turbulente busrit dwars door de spits in de Braziliaanse hoofdstad. Het lijkt allemaal in een flits voorbij te gaan door alle indrukken die ik in korte tijd op doe. Diederik is ondertussen met de andere ruiters naar het Olympisch dorp, de grooms reizen echter door naar Deodoro, een stadje iets verderop waar alle paardensporten gehouden worden. In het equestrian center ben ik positief verrast door de faciliteiten, want alles ziet er schitterend uit. Ik heb Arlando’s box klaar gemaakt zodat hij er gelijk in kan trekken, en dan was het wachten. Wij zijn er, nu de paarden nog. Ik maak van de gelegenheid gebruik om even twee uurtjes te slapen, want dat zal er vandaag verder niet van komen.

Opgelucht

Dinsdag morgen, 3.30 Braziliaanse tijd en 8.30 Nederlandse tijd. Alle grooms staan in het holst van de nacht klaar om hun paarden op te vangen. Vol verwachting kijken we naar de oprijlaan, waar dan eindelijk de grote trucks aan komen rijden. Natuurlijk is daar spanning, want ik had wel vernomen dat het vertrek vanuit Luik voorspoedig is verlopen, maar geen van ons heeft een idee hoe het in de lucht is gegaan. Ik ben dan ook ontzettend opgelucht wanneer de vrachtwagen open gaat en ik datzelfde blije en wakkere koppie zie dat een dag eerder van huis vertrok. Voorzichtig begeleid ik Arlando de vrachtwagen af, naar zijn onderkomen voor de komende tweeënhalve week. De concourskasten en zijn voer arriveren later en tegen de tijd dat ik alles heb uitgepakt, komt de zon alweer op.

Prachtig werk

De rest van de dag spendeer ik door vele wandelingen te maken met Arlando, boodschappen te doen, mijn eigen kamer in gebruik te nemen en het terrein te verkennen. 7.30 uur in de avond Braziliaanse tijd en 0.30 uur Nederlandse tijd kruip ik uitgeteld mijn bed in. Daarmee komt deze, dag die er in duur eigenlijk uit twee bestond, ten einde. De werktijden van een groom kunnen behoorlijk buiten de geijkte 9 tot 5 vallen, zeker op concours. Maar het beetje ongemak van af en toe slaaptekort wordt ruimschoots goedgemaakt door het prachtige werk. Werken met fijne mensen en geweldige paarden is heel bijzonder, en dat ik dat nu tijdens de Olympische Spelen mag doen maakt het extra mooi. De sportprestaties moeten nog neergezet worden, het eremetaal is nog niet verdiend, maar ik kan in ieder geval alvast zeggen dat mijn baan goud waard is.