Marian Dorresteijn voorzag in samenwerking met Vai Bruntink vandaag een clinic over de Pavo Cup. Vai zadelde hier voor haar tienjarige ruin Chardonnay ster, een nakomeling van Winningmood die ze succesvol uitbrengt in de Grand Prix.

“De Pavo Cup staat bekend als aanlegproef voor jonge dressuurpaarden. Natuurlijk kennen we dit concept al langer. In de jaren tachtig en negentig hadden we het ‘bestgaand rijpaard’, een competitie waarbij twintig paarden tegelijk de baan in mochten en daar uitgestrekte draf en galop moesten tonen. Het was een afvalrace, de combinatie die dit het langst kon volhouden, werd kampioen. Dit moest duidelijk anders. Het KNHS-kampioenschap voor jonge paarden werd opgezet en hierbij zagen we de paarden in individuele proeven. Dit was een beter systeem, maar wel langdradig. Uiteindelijk volgde daarop de formule voor de Pavo Cup met twee à drie combinaties in de baan en een eenvoudigere proef. We concludeerden dat deze proeven ook niet geheel pasten in de opleiding van een jong dressuurpaard en pasten zo het gevraagde nogmaals aan. Nu geven we vijf cijfers en beoordelen we naast de drie basisgangen ook de harmonie en de aanleg,” licht Marian Dorresteijn toe.

Onderdelen
“In de basisgangen kijken we naar de zuiverheid, kwaliteit, het lichaamsgebruik en achterbeengebruik in de desbetreffende gang. Onder harmonie verstaan wij de werkwilligheid, ontspanning, het gereden zijn, het licht zijn aan de hulpen en de wisselwerking van de combinatie. Onder aanleg scharen wij het toekomstpotentieel, de functionaliteit van het exterieur, de kwaliteit, expressie, voor- en achterbeen techniek en zijn we op zoek naar die mooie bewegingsafloop die het verschil kan maken,” verklaart Marian Dorresteijn. Vai Bruntink demonstreerde met Chardonnay in deze clinic hoe je een paard moet voorstellen, van jonge leeftijd tot de hoge sport. De tienjarige Winningmood-ruin won als vier- en vijfjarige de voorrondes van de Pavo Cup en won de Subli Cup als zesjarige. Vervolgens behaalde hij veel overwinningen in de Lichte Tour en inmiddels is de combinatie succesvol in de Grand Prix.

4-jarige: natuurlijke aanleg
“Als vierjarige willen we zo natuurlijk mogelijke gangen zien. In de draf kijken we dan naar de tweetact, zuiverheid en dat het paard recht op het spoor blijft, terwijl het goed naar de hand toe blijft lopen en zich los in het lijf houdt. Het paard hoeft nog niet zo hoog opgesteld te worden, mag juist iets langer in de hals blijven en we vragen slechts kleine schakelingen. Het is wel belangrijk dat het paard gelijk in het gewicht blijft en goed over vier benen blijft lopen. Oftewel, de passen verlengt en verkort zonder op de voorhand of uit elkaar te vallen en zonder verlies of toename van het tempo. In deze proef worden veel overgangen gevraagd van stap naar draf en andersom. We zijn op zoek naar een paard dat zich goed op het achterbeen opvangt, mooi in het frame blijft en tegelijkertijd licht in de hand is en los in het lichaam. Een andere oefening is het wijken voor het been, waar de nadruk ligt op de werkwilligheid, gehoorzaamheid en souplesse: schakelt het paard makkelijk over met behoud van tact, regelmaat en houding?”

5-jarigen: scherpte 
Bij de vijfjarigen vragen we opnieuw tempowisselingen, maar ligt de nadruk nog meer op de overgangen. Die moeten scherper zijn en direct vanuit het achterbeen weg, dan wel op het achterbeen terug. We zien dan ook de overgang galop-stap, waarbij het paard moet laten zien het gewicht over te nemen en klein te maken achter het zadel. Als vervolg op het wijken, zien we dan de oefening schouderbinnenwaarts. Hierbij moet het achterbeen mooi onder de massa worden gebracht om zo draagkracht te genereren en daardoor is de schoft mooi naar boven te rijden.

6-jarigen: doorsluiten
Waar bij de vijfjarigen al meer verzameling wordt gevraagd, mogen de zesjarigen nog meer doorsluiten. Ze moeten zich nog meer opvangen op de achterhand en het achterbeen meer gaan zetten. De draf wordt verkort en dient hierbij meer impuls te verkrijgen, zodat het paard zich meer gaat vormen en met meer expressie in de voorhand gaat bewegen. Door meer op de achterhand te blijven, volgt er meer schoudervrijheid, meer afdruk en meer uitdrukking. Als we dit allemaal goed voor elkaar hebben, volgt daarop het appuyement als volgende zijgang. Hoewel dit een buigingsoefening is, kan deze alleen worden uitgevoerd als het paard verzameling, balans en draagkracht vertoont. In de galop moet een zesjarige al echt zakken in de achterhand, dit dient namelijk uiteindelijk voor de pirouette. De zesjarigen hoeven nog geen galopwisselserie te laten zien, maar hier wordt natuurlijk uiteindelijk ook naar toe gewerkt. Dat is eigenlijk wat je als jury beoordeelt: of het paard vermogen heeft om naar de moeilijkste oefeningen van de dressuur te komen,” besluit Marian Dorresteijn. 

AW voor KWPN