IDS staat boordevol mooie verhalen over sport en fokkerij! Vandaag een van deze verhalen uitgelicht: Maak kennis met de merrie Happyhelena, een merrie die het verschil maakt en karakter en kwaliteit doorgeeft.

Als moeder van de spraakmakende Grand Prix-winnaar Winchester HS (v.Numero Uno) en grootmoeder van de evenzo succesvolle California (v.L’Esprit) heeft Happyhelena haar verervingskracht bewezen. Ze staat aan de basis van een opvallende reeks internationals, die zich onderscheiden met hun karakter en kwaliteit. Hoogste tijd om deze Nimmerdor-dochter voor het voetlicht te halen. 

Centraal in het verhaal van Happyhelena stb pref prest (Nimmerdor x Abgar xx) staat Jan Dunnewind, die de merrie destijds aankocht met oog op de fokkerij. “Jan was een echte fokker en toen ik hem leerde kennen, fokte hij al enkele jaren met Happyhelena”, vertelt Gerbrand van Beesten, die qua paarden veel samen deed met de negen jaar geleden overleden Jan Dunnewind. “Negentien jaar geleden kwam ik in Ommen wonen en daarachter had Jan zijn schuur met stallen, paarden en land. Tussen ons klikte het heel goed. Al snel ben ik paarden voor hem gaan rijden en hielp ik hem met de fokkerij.” 

Winchester
Jan Dunnewind was gek van het bloed van Libero H en gebruikte deze wereldbekerwinnaar meerdere malen voor Happyhelena. “Die combinatie leverde onder meer Olivia op, en doordat ik haar onder het zadel reed, kreeg ik veel inzicht. Zij heeft abnormaal veel vermogen, maar zou wel wat flitsender mogen zijn. Daarom adviseerde ik Jan om Numero Uno, een zoon van Libero H, te gebruiken. Die zou net wat meer bloed doorgeven en dat is ook wel gebleken”, lacht Gerbrand. Het leidde tot haar meest bekende nakomeling, de bijzondere vechtjas Winchester HS waarmee Frank Schuttert letterlijk en figuurlijk al tot grote hoogtes is gekomen. Gerbrand van Beesten heeft hem tot en met het ZZ gereden en heeft mede dankzij deze explosieve ruin een absoluut engelengeduld met paarden ontwikkeld. “Als jong paard was hij al heel moeilijk, eigenlijk bij het gevaarlijke af. Ik heb m’n neus er wel twee of drie keer op gebroken. Onder het zadel sloeg hij met z’n hoofd en bij het opzadelen keek hij waar je voet stond, zodat hij er op kon gaan staan. Maar dat hij springen leuk vindt, werd me al snel duidelijk. Bij het springen gaf hij me de keuze om met hem mee te gaan en anders gooide hij me er af, waar en wanneer hij maar wilde. Je had dan geen enkele kans te blijven zitten. Ik heb Winchester anderhalf jaar lang elke dag thuis gereden, en op een gegeven moment toch maar besloten met hem naar concours te gaan. Het zag er niet uit want hij vloog naar de hindernissen toe, maar toch liep hij binnen een jaar Z. Gelukkig heb ik me nooit wat aangetrokken van de mening van andere mensen. En eenmaal op Z-niveau veranderde Winchester heel positief. Hij was blij in het parcours en de rijderij was ook een stuk verbeterd. De hindernissen begonnen hem uit te dagen en dan wordt hij alleen maar fanatieker”, vertelt Gerbrand, die als medefokker te boek staat en Winchester vervolgens aan familie Schuttert verkocht. “Frank kan er geweldig mee, ze hebben een hele goede klik. Het plaatje is nog steeds niet het allermooist, maar Winchester doet alles op karakter en zijn springmanieren zijn al vaak efficiënt gebleken! In de grote pistes komt hij optimaal tot zijn recht, dan kan hij lekker galopperen en maakt hij gerust een pas minder dan een ander. Dat is het mooie, hij doet het omdat hij het leuk vindt. En dat is heel belangrijk bij deze paarden, want dwingen kan je ze tot niets.”

Het hele artikel kunt u vinden in IDS nr. 15. Vraag hier een gratis proefnummer aan.

Tekst: Jenneke Smit
Beeld: Dirk Caremans