IDS staat boordevol mooie verhalen over sport en fokkerij! Vandaag een van deze verhalen uitgelicht: Maak kennis met vier jonge tuigpaardliefhebbers die vertellen over hun passie: het tuigpaard.

De tuigpaardensport stoffig, oubollig en voor grijze mannen met bolhoeden? Dat dachten we niet. Vier jonge tuigpaardliefhebbers vertellen over hun passie: het tuigpaard. Nederlands unieke erfgoed waar we - als het aan deze vier ligt - nog lang van mogen genieten.

Sabrina Melotti
De veelzijdige Sabrina Melotti (30) uit Varsseveld begon weliswaar als dressuurruiter en dat is zij nog steeds. Ze heeft tot en met Lichte Tour-niveau gereden, maar haar hart verpandde ze aan het tuigpaard. “Toen ik een jaar of zestien was, ben ik bij Dirk Beijerink, die Hackney’s heeft, terechtgekomen. Hij woonde bij mij in de straat en ik vroeg of ik bij hem in de bak mocht rijden. Dat mocht, maar dan moest ik wel helpen zijn paarden te vlechten voor concours. Dan ga je vervolgens een keer mee op concours, en dat vond ik eigenlijk wel grappig. En zo ben ik met de Hackney’s begonnen.  Voordat ik bij Dirk terechtkwam, wist ik niet eens dat de aangespannen sport bestond, ik had nog nooit een tuigpaard gezien! Later kwam ik bij Cees Embregts terecht, een bekende naam in de tuigpaardwereld, om zijn rijpaarden te rijden en zo kwam ik ook met tuigpaarden in contact”, vertelt Sabrina, die ook de Gelderse hengsten Wilson en Edmundo heeft uitgebracht in de dressuursport. 

Hanneke van Wessel
Op welk tuigpaardconcours of welke tuigpaardkeuring je ook komt, je komt bijna altijd Hanneke van Wessel (27) uit Zwartebroek tegen. Zij kreeg de fokkerij met de paplepel ingegoten. “Mijn opa fokte al met tuigpaarden”, vertelt ze, “en daar is mijn vader mee doorgegaan. Bij mij is het er ook in gefokt denk ik”, lacht Hanneke. “We fokken thuis ook spring- en dressuurpaarden en ik heb wel ponygereden, maar ik vond de tuigpaarden altijd al het leukste. Het gevoel, de sfeer op een tuigpaardconcours is toch anders dan op bijvoorbeeld een dressuurwedstrijd, waar je je proefje mag rijden en klaar. Je beleeft de sport heel anders. Toen ik net zestien jaar was, had Henk Hammers – die toen voor Jan Schep reed – de door mijn vader gefokte Sunlight op stal. Henk zei toen dat ik mee moest doen aan de cursus van JongKWPN, die hij samen met  Thomas van der Weiden gaf, om zo mijn rij­vergunning te halen. Dat vond ik bijzonder spannend, maar ik heb het wel gedaan.

Nico Calis
Ook Nico Calis (25) uit ­Oosterstreek is met tuigpaarden opgegroeid. Zijn vader is een veel gezien gezicht op tuigpaardconcoursen. “Toen ik klein was, heb ik een paar keer op een pony gezeten, maar dat heeft niet langer dan vijf minuten geduurd. Nadat ik er drie keer vanaf was gestuiterd, had ik het wel bekeken. In die tijd was ik helemaal gek van voetbal. Mijn zus Marie-José heeft toentertijd meegedaan aan het EK samengesteld bij de jeugd en ik moest natuurlijk mee, maar ook de voetbal ging mee. Door een blessure ging ik op zoek naar wat anders. Dan kijk je eerst dichtbij, dus werden het de paarden. De eerste keer dat ik de baan binnenreed was tijdens de Tuigpaardendag in Ermelo bij de Junioren. Je komt binnen, ziet het paard voor je ineens 20 of 30 centimeter groter worden, de oren erop zetten en reageren op de omgeving en het publiek: dan is er actie. Daar krijg je de smaak wel van te pakken! Het is fantastisch om in zo’n arena te rijden en het publiek met je mee te krijgen, dat geeft zó’n boost voor rijder en paard!

Klaas Buist
“Van jongs af aan ging ik met mijn vader al naar elk tuigpaardconcours in de regio”, vertelt Klaas Buist (33), die Stal 83 runt. “Elk jaar kochten we thuis een tuigpaardveulen. Ik heb nooit de behoefte gehad om op een paard te zitten, maar reed wel aangespannen met shets. Toen ik jong was molk ik al regelmatig bij de buurman van Wim Cazemier en zag daar altijd tuigpaarden lopen. Daarom wilde ik toen stagelopen bij Wim, en daar ben ik nooit meer weggekomen”, lacht Klaas, die inmiddels met zijn gezin het complex bewoont nadat Cazemier vorig jaar naar Amerika emigreerde. “De kracht, de mooie rijke hals, de expressie in het voorbeen en de emotie die de sport met zich meebrengt, dat vind ik er zo prachtig aan. Het optimale van een paard zien, die show. Ik kan ook genieten van een extreem bewegend dressuurpaard hoor, ik hou van extreme bewegingen.”

 

Het hele artikel kunt u vinden in het Magazine, deze is koop via de webshop.

Tekst: Karin Karlas
Foto: Gea Veenstra