IDS staat boordevol mooie verhalen over sport en fokkerij! Vandaag een van deze prachtige fokkersverhalen uitgelicht.

Helder van geest en vol met anekdotes, visie én humor. Dat kenmerkt de 95-jarige Wim van Arkel, die al 71 jaar lid is van het KWPN. Als fokker en hengsteneigenaar beleefde hij prachtige successen, en hij is onlosmakelijk verbonden met de bekende Reina-stam. Ook anno 2018 volgt hij de sport en fokkerij nog op de voet en zet hij interessante jonge hengsten uit binnen- en buitenland in voor de eigen fokkerij.

Een bijzonder mens, dat is Wim van Arkel in meerdere opzichten. Dit voorjaar presenteerde hij nog zelf een merrie op de thuiskeuring en ook dit seizoen bezocht hij weer trouw de merriekeuringen om optimaal op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in de fokkerij. Door goed te kijken, te luisteren en zijn eigen plan te trekken is hij een wijs man geworden. Een man met ervaring en visie, wat hij graag met een ander deelt.

 

Voorstander van bloed
Van jongs af aan groeide Wim van Arkel op tussen de paarden. “Ik ben geboren op een gemengd boerenbedrijf in de Betuwe waar met paarden werd gewerkt. De grond daar bestond voornamelijk uit zware klei, maar mijn vader en grootvader gebruikten liever geen zware of lompe werkpaarden. Immers de paarden werden ook gebruikt voor koetswerk. Ze waren hun tijd vooruit en waren echte voorstanders van bloedpaarden. Ze gebruikten liever vier luxe paarden voor het werk, dan twee zware”, blikt Wim van Arkel terug. “Aan het begin van de vorige eeuw waren de kersenprijzen in de Betuwe zo slecht, dat mijn grootvader de kersen naar Utrecht bracht om te verkopen. Vier weken lang legde hij zes dagen per week met dezelfde merrie zeventig kilometer af, van Kapel-Avezaath naar Utrecht en weer terug. Dat kon alleen een paard met veel bloed volhouden. Ik weet nog goed, het verhaal van mijn vader dat grootvader één paard had, dat zij tijdens het inspannen met het hoofd tegen de muur aan moesten zetten, omdat die zo temperamentvol was! Dat paard wilde ook nooit achter een ander paard aan lopen, hij moest altijd voorop. In mijn jeugd heb ik veel op het land gewerkt en daar gebruikte ik, net zoals mijn grootvader en vader, bloedpaarden voor. Er zat zoveel kwaliteit en karakter in die paarden, dat maakte ze ook waardevol voor de fokkerij. In die tijd zorgde het werk voor de selectie. Als ze dat niet konden volhouden, werden ze ook niet ingezet voor de fokkerij. Tegenwoordig zie je het helaas vaker andersom. Dat juist een geblesseerde merrie wordt ingezet voor de fokkerij.” 

Het hele artikel lezen? U vindt deze in IDS18 die alle KWPN-leden volgende week ontvangen. Geen lid? Vraag dan een gratis proefnummer aan. Wilt u alle IDS'en ontvangen? Sluit dan nu een KWPN-lidmaatschap af tegen het halfjaarstarief.  

Tekst: Jenneke Smit
Beeld: Jacob Melissen