Het zomerseizoen zit erop. Tijdens alle keuringen en jongepaardencompetities zijn prachtige kampioenen gehuldigd. Op een paar extreme regenbuien na kunnen we volgens mij terugkijken op hele mooie evenementen.

Het succes valt of staat natuurlijk met de aanwezigheid en de kwaliteit van de paarden, dus daarvoor alle dank aan fokkers, eigenaren en trainingsstallen. Diezelfde dank moet ook uitgesproken worden aan het team dat maanden druk is met de voorbereiding, en aan de hele batterij vrijwilligers die er op de dag zelf voor zorgen dat alles vlekkeloos verloopt. Ik ben echt enorm trots op de vele medewerkers, juryleden, ringmeesters, secretariaatsmedewerkers en al die hardwerkende mensen die zich met passie en bevlogenheid inzetten voor onze vereniging. Alleen is er wel iets dat dat vreugdegevoel overschaduwt.

De wind van voren krijgen
De verharding in de maatschappij zorgt ervoor dat collega’s, bestuursleden en functionarissen, die simpelweg hun functie uitvoeren, soms volledig de wind van voren krijgen van mensen die het met bepaalde maatregelen niet eens zijn. Op het ronduit intimiderende af. Iedereen mag z’n ongenoegen uiten, maar de manier waarop vind ik soms echt stuitend. En dan heb ik het nog niet over de soms wel heel ongenuanceerde commentaren in de pers en op social media. Ja, natuurlijk moet ik met mijn functie maar tegen negatieve berichtgeving kunnen. Ik heb er alleen wel serieus moeite mee als hierbij mensen geschaad worden.

Wie geschoren wordt, moet stil zitten
Laatst had ik een discussie met een journalist die in zijn column de KNHS en het KWPN flink op de korrel nam. Dat mag. In een column is uiteraard alles geoorloofd, dus doorgaans is het ‘wie geschoren wordt, moet stil zitten’. In de laatste zin stond een insinuatie dat de jurering niet zuiver is. En dat stak mij wel. Want dat was onterecht en daarom beschadigt het mensen die zich vol overgave inzetten voor onze vereniging.

Onterechte beschuldigingen 
Toen ik aangaf dat zijn insinuatie op onjuiste feiten berust, kreeg ik een reactie in de trant van dat het onze schuld is dat wij ruimte laten voor die insinuatie. Ik heb hem verzocht om dan op te schrijven dat hij onze communicatie onder de maat vindt, in plaats van deze onterechte beschuldiging. Dat was helaas zonder resultaat. Ik heb respect voor de journalistieke moraal om misstanden aan de kaak te stellen, maar soms kan ik de noodzaak voor bepaalde publicaties of uitspraken écht niet ontdekken.

Sociale remmingen vallen weg
Ook op social media zie je het online debat verharden. Sociale remmingen vallen weg en in toenemende mate lijkt men elkaar soms bijna te willen overschreeuwen om de afkeuring over iets of iemand duidelijk te maken. Daar word ik soms wel een beetje triest van. Kan het allemaal niet iéts liever? Het gaat wel over echte mensen. Of over organisaties waar mensen van vlees en bloed zich voor 100% inzetten voor het algehele belang. Er wordt vaak enorm afgegeven op deze mensen, los van wie er gelijk heeft. Maar waarom moet de onvrede over een jury of een secretariaat online breed uitgemeten worden? Wat op zich vaak weer aanleiding geeft tot vele ongenuanceerde reacties? Waarom gaan we het gesprek niet aan of pakken we gewoon de telefoon om mét elkaar te praten in plaats van over elkaar?

De kop van Jut
Zoals ik al zei ben ik al die harde werkers die zich met ziel en zaligheid inzetten voor onze vereniging enorm dankbaar, maar ik merk ook in toenemende mate dat zij last hebben van negatieve en suggestieve berichtgeving. De lol gaat er snel af als je na het harde werken in aanloop naar een evenement een hele hoop digitale modder over je krijgt uitgestort. En dat baart mij zorgen. Want hoe moeten we geschikte kandidaten vinden voor functies op het secretariaat, als jurylid of hengstenkeuringscommissielid? Als dat betekent dat je na aanstelling de kop van Jut bent geworden en iedereen online alles maar over je mag roepen, waar of niet waar. Natuurlijk moet je over een gezonde dosis eelt beschikken, maar dit gaat soms naar mijn idee echt alle perken te buiten.

Waar mensen werken worden fouten gemaakt
Doen wij dan alles goed? Nee, natuurlijk niet. Waar mensen werken worden fouten gemaakt en ook bij het KWPN gaat er echt weleens iets verkeerd. Daar mogen mensen ons op aanspreken. Graag zelfs! In een vereniging zijn er vele soorten leden met diverse belangen, en het is een illusie dat we het iedereen naar hun zin kunnen maken. Waar iets fout gaat, moeten we dat herstellen.

Kritiek is fijn
Tijdens de NMK kwam een lid met een klacht over de communicatie naar mij toe, en ik heb hem oprecht bedankt. Heel erg fijn dat hij met zijn kritiek bij ons komt, want alleen dan kunnen we er iets aan doen. Of een nuance aanbrengen, want het leven is niet zwart-wit en in een dialoog kan je begrip voor elkaars zienswijzen krijgen. Zelfs als je het niet met elkaar eens bent. Want het is absoluut niet erg om het oneens te zijn, en prima om discussie te voeren. Maar graag wel met respect voor elkaar.

Deze column van Charlotte Dekker (hoofd afdeling Marketing & communicatie) komt uit de laatste editie van het KWPN Magazine. Leden krijgen het KWPN Magazine, met daarin prachtige verhalen, interessante achtergrondartikelen, persoonlijke interviews en fokkerij-informatie, tien keer per jaar thuisgestuurd. Geen lid? Bestel dan het KWPN Magazine in de KWPN Webshop.

Tekst: KWPN
Foto: Dirk Caremans